Jaki zastosować materiał i technologię do wznoszenia ścian konstrukcyjnych budynku mieszkalnego?

Należy zastanowić się także jaką technologię wybierzemy. Czy będzie to mur jedno, dwu czy trójwarstwowy. Według przepisów współczynnik przenikania ciepła U dla ścian zewnętrznych nie może być wyższy niż 0,3

W przypadku ścian jednowarstwowych zewnętrznych najczęściej wykonuje się je z ceramiki poryzowanej, lekkich odmian betonu komórkowego a rzadziej natomiast z keramzytobetonu. Różnią się one zasadniczo pod względem przewodności cieplnej.

I tak dla pustaków z ceramiki poryzowanej przy grubości muru 50 cm  współczynnik przenikania ciepła U=0,29 W/m2K.

Przy wyborze bloczków z gazobetonu klasy 400 grubości 42 cm współczynnik przenikania ciepła U=0,23 W/m2K

Natomiast przy ścianach z pustaków keramzytobetonowych o grubości 36 cm współczynnik ten oscyluje w granicach U=0,39 W/m2K.

Istnieje również połączenie pustaków z keramzytobetonu ze specjalną wkładką styropianową. Pustaki te mają szczeliny w formie labiryntu w których znajdują się wkładki styropianowe. I tu przy murze grubości 31 bądź 36 cm jak deklaruje producent możemy uzyskać współczynnik przenikania ciepła U=0,19 W/m2K. Obecnie w większości powyższe materiały posiadają tzw. piór i wpust tzn. Z jednej strony bloczek bądź pustak posiada „wypustkę” z drugiej zaś wgłębienie, które do siebie nawzajem pasują. Umożliwia to murowanie bez tzw. pionowej spoiny co wpływa na oszczędność zaprawy do wznoszenia ścian.

Ściany z w/w materiałów wznosi się na tzw. cienkowarstwowych zaprawach klejowych. Zaprawy te maja także właściwości ciepłochronne. Odwrotnie niż w przypadku tradycyjnych zapraw cementowo - wapiennych eliminują powstawanie mostków termicznych.

Ściany zewnętrzne dwuwarstwowe składają się z części nośnej oraz termoizolacyjnej. Wznosi się je najczęściej z cegieł, bloczków gazobetonowych, silikatowych czy pustaków ceramicznych i keramzytobetonowych. Stały się dość popularne ze względu na stosunkowo niski koszt oraz to że są łatwe do wybudowania. 

Warstwę nośną ściany murujemy na zaprawę tradycyjną cementowo-wapienną bądź ciepłochronną - cienkowarstwową. W przypadku tej drugiej przygotowuje się ją z gotowej mieszanki urabiając z wodą. Po wymurowaniu ścian konstrukcyjnych zewnętrzne ociepla się jednym z wybranych systemów. Mogą to być systemy oparte na styropianie bądź wełnie mineralnej a także technologii mokrej bądź suchej.

W metodzie BSO (Bezspoinowy System Ociepleń dawniej metoda lekka mokra) płyty styropianu przykleja się na specjalną zaprawę klejową. Dodatkowo mocuje się specjalnymi kołkami chodź nie jest to koniecznie w przypadku budynków niskich (do dwóch kondygnacji) oraz kiedy mamy pewność, że przyklejamy na pewne podłoże.

W żadnym wypadku nie wolno mocować płyt styropianowych za pomocą samych kołków!

 Na przyklejone płyty styropianowe nanosi się tzw. warstwę zbrojącą składająca się z siatki z włókna szklanego zatopionej w warstwie specjalnej zaprawy klejowej. Następnie na tak wykonaną wyprawkę nanosimy warstwę grunty pod tynk który dodatkowo chroni prze dostawaniem się w przegrodę wilgoci. Całość zamyka się wyprawką z tynku cienkowarstwowego, może być to mineralny, akrylowy, silikonowy bądź silikatowy. Wszystko zależy od preferencji oraz zasobności portfela inwestora.

Ściany trójwarstwowe składają się z warstwy nośnej od strony wewnętrznej, warstwy izolacyjnej oraz elewacyjnej (osłonowej).  Ta metoda jest dość pracochłonna w wykonani oraz bardziej kosztowna. Jednakże mają one bardzo dobrą ciepłochronność, wysoką zdolność do akumulowania ciepła i stabilizowania wilgotności powietrza

Warstwę wewnętrzna, nośną można murować z pustaków ceramicznych, keramzytobetonowych, cegły,  bloczków gazobetonowych czy silikatowych. Grubość jej oscyluje w granicach 15 – 20 cm.

Warstwa termoizolacyjna ma grubość najczęściej 12 – 16 cm co pozwala uzyskać bardzo dobre właściwości cieplne przegrody. Należy dawać dwie warstwy izolacji układając płyty na tzw. „mijankę” z przesunięciem krawędzi łączących w pionie i poziomie co eliminuje powstawanie mostków termicznych.  W przypadku styropianu używa się płyt odmiany EPS 50 (dawne FS 12)

W przypadku wełny mineralnej o gęstości 35 – 50 km/m3 nadaj się do budowania ścian dwuetapowo. Ze względu na mała sztywność trudno byłoby wprowadzić ja między dwie warstwy muru. Między ociepleniem z wełny a warstwa elewacyjną należy zostawić 3 - 4 cm szczeliny wentylacyjnej co umożliwi odparowanie wilgoci.

Warstwa elewacyjna jest ostatnią która wykańcza całość. W przypadku elewacji gotowych można budować ją z cegieł klinkierowych, silikatowych, betonowych bloczków elewacyjnych a w przypadku elewacji do tynkowania np. cegieł modułowych typu DZ a także kształtek silikatowych.

Warstwę elewacyjną dodatkowo łączy się specjalnymi kotwami z warstwą nośną. Jeśli ściana elewacyjna jest dłuższa niż 12 m, powinno się w niej wykonać dylatacje wypełnione elastyczną masą np. akrylową. Na elewacji nie można opierać żadnych części konstrukcji budynku, na przykład elementów nośnych balkonów czy tarasów.