Miasto siedmiu wzgórz - Rzym

Historia 

 Rzym powstał w epoce żelaza, jako osada Latynów, usytuowana na szczycie Palatynu. Jego mieszkańcami byli początkowo prości pasterze owiec, którzy z czasem zajęli się rzemiosłem i handlem z sąsiadami. Ludności zaczęło przybywać i zasiedlono Eskwilin i Kapitol. 

 Społeczeństwo z czasem  podzieliło się na dwie podstawowe grupy: patrycjuszy, należących do arystokracji i plebejuszy, którzy byli wolnymi obywatelami, ale nie mieli prawa do w administrowania miastem.

 Przez pierwsze 250 lat swego istnienia Rzym był monarchią. Za panowania rodu Tarkwiniuszy osiągnął pozycję jednej z najpotężniejszych monarchii na Półwyspie Apenińskim. W mieście krzyżowały się wówczas różnorakie wpływy kulturowe. Przodowała przede wszystkim kultura etruska, ale nie brakowało również wpływów greckich i fenickich. Po upadku monarchii Rzym stopniowo podupadał. Wyniszczały go spory wewnętrzne oraz wojny z Ekwami i Wolskami. Wewnętrzne spory złagodziło wprowadzenie w 449  roku p.n.e. ''Praw Dwunastu Tablic'', pierwszej rzymskiej kodyfikacji prawa zwyczajowego.

Czytaj również: Nad Morzem Śródziemnym

  Oktawian August ''odnowił republikę”, wprowadzając system rządów oparty na naczelnym zwierzchnictwie nad armią, władzy trybuńskiej oraz urzędzie najwyższego kapłana, które sprawował cesarz. Ograniczył liczbę senatorów do 600, wprowadził rozdzielenie dwóch stanów: ekwickiego i senatorskiego. Pojawił się również już wówczas kult cesarski, silny zwłaszcza w prowincjach, początkowo związany z kultem bogini Romy.

 Największy rozkwit cesarskiego Rzymu przypadał na czasy dynastii Antonimów. Stabilności politycznej towarzyszył rozwój gospodarczy. Stopniowo poszerzał się zasięg języka łacińskiego. W III wieku nastąpił ostry kryzys. Postępująca inflacja i spadek wartości monety niszczyły gospodarkę. W życiu religijnym pojawił się nowy czynnik, chrześcijaństwo, które w tym okresie znajdowało się w opozycji do władzy cesarskiej. Odnowicielem cesarstwa stał się Dioklecjan, który przeprowadził daleko idące reformy w armii i życiu politycznym cesarstwa. Podzielił on całe imperium na dwie części: Wschodnią i Zachodnią, tworząc w ten sposób podwaliny pod ostateczny podział cesarstwa.

 Konstantyn Wielki, następca Dioklecjana, doprowadził do przemiany religijnej silnie faworyzując zwalczane dotąd chrześcijaństwo. Kontynuował też reformy Dioklecjana w sferze wojskowej. Nieśmiertelność zyskał dzięki założeniu nowej stolicy cesarskiej, Konstantynopola. 

Co warto zobaczyć?

 Nie ma na świecie miasta dorównującego Rzymowi bogactwem artystycznym, historycznym, czy architektonicznym. Miasto jednoczące skrajności, stojące niegdyś na czele świata pogańskiego, a dziś będące centrum chrześcijaństwa. 

 Koniecznie należy wybrać się do dzielnicy Zatybrze. Położona jest ona na wysokości historycznego centrum, po drugiej stronie Tybru. Kiedyś osiedlali się tutaj Żydzi. Rejon wydawał się być częściowo odizolowany od reszty miasta, przez co miał autonomię. Dziś dzielnica przeżywa najlepsze chwile w swojej historii. Mieszkają tu znani i wpływowi Rzymianie, a także zwykli ludzie, którzy chcą być nieco obok turystycznego zgiełku w drugiej części miasta.

 Bazylika świętego Piotra budzi respekt i podziw. To jedno z najważniejszych świętych miejsc dla chrześcijan zbudowano w latach 1506-1626. Jest największym kościołem chrześcijańskich na świecie mogącym pomieścić 60 tysięcy wiernych. Tradycja głosi, że bazylika stoi na miejscu ukrzyżowania i pochowania świętego Piotra, uznawanego za pierwszego papieża i jednego z apostołów. 

 Przez wieku pracowali w niej tacy artyści jak Donato Bramantem, Baldassare Peruzzi czy Michał Anioł. Nad bazyliką dominuje ogromna kopuła zaprojektowana właśnie przez Michała Anioła, a z której rozciąga się wspaniały widok na Wieczne Miasto.

Czytaj również: Budapeszt

 Nie można nie zobaczyć Koloseum. Jest to najważniejsza zachowana budowla starożytnego Rzymu. Majestatycznego wyglądu nie przyćmił ani upływ czasu, ani zanieczyszczenie rzymskiego powietrza. Dawniej odbywały się tutaj walki gladiatorów podziwiane przez rzymski tłum.

 Budowę rozpoczęto w 70 roku. Ogrom budowli oraz lokalizacja na bagnistym terenie sprawiały wiele trudności. O lokalizacji przesądziła bliska odległości do Forum Romanum i Palatynu. Koloseum mieściło 50 tysięcy widzów. W 240 roku uległo zniszczeniu w wyniku pożaru, następnie przeżyło jeszcze kilka poważniejszych trzęsień ziemi. W późniejszych latach Koloseum sukcesywnie rozbierano, żeby wykorzystać jego kamień na budowę innych zabytków.

 W centrum miasta znajduje się Panteon. Gmach, którego budowę zakończono w 128 roku, przetrwał w tak doskonałym stanie ponieważ w 609 roku został zamieniony na kościół katolicki i zabranie chociażby jednego kamienia byłoby grzechem śmiertelnym. Fasada i wnętrze wyglądają tak samo jak w II wieku. Pod ścianami znajdują się nagrobki Rafaela i dwóch królów włoskich. Kopuła jest arcydziełem techniki starożytnej. Jest większa niż kopuła w bazylice świętego Piotra, a do XX wieku była największą konstrukcją betonową. 

Czytaj również: Stolica Niemiec