‘Lichttoren’ - Kompleks philipsa

 Lichttoren to sześciokondygnacyjny budynek, posiadający okna o wyjątkowej na swoje czasy szerokości i nowoczesną, wykonaną z betonu konstrukcję, stanowi przykład Nowej Rzeczowości (Neue Sachlichkeit) – kierunku w nowoczesnej architekturze, który powstał w tym okresie w niemieckojęzycznej części Europy. Kompleks ten budowano w dwóch etapach, w latach 1909-1921. Imponująca siedmiokątna wieża została zaprojektowana i wykonana w 1921 roku przez architektów Lou Scheffera i Dirka Roosenburga. Testowano w niej trwałość żarówek. Od niej właśnie wzięła się nazwa całego obiektu. Obiekt ten, który przez długi czas posiadał silnie ugruntowaną pozycję najbardziej imponującego punktu orientacyjnego w mieście, zwolnił się, gdy Philips u schyłku lat 90-tych ubiegłego wieku przeniósł swą główną siedzibę z Eindhoven do Amsterdamu.

Czytaj również: Współczesna architektura portugalskiego Contaminar

TRANSFORMACJA

W 1999 roku zaangażowano belgijską firmę awg architecten w celu dokonania transformacji, wpisanego już na listę zabytków Lichttorren, w multifunkcjonalny kompleks. Ta zakrojona na wielką skalę inwestycja – obejmująca 117 apartamentów typu loft, przestrzeń handlową i biurową, dwa hotele Art Hotel i hotel z apartamentami długopobytowymi, jak również dwupoziomowy podziemny parking – wymagała budowy trzech dodatkowych budynków. Według głównego architekta Jana Verrelsta przy realizacji tej inwestycji zasadnicze znaczenie miał szacunek dla istniejącego obiektu. Za cel przyjęto „zachowanie i – jeśli to możliwe – wzmocnienie szczególnej siły oddziaływania tego budynku”.

Czytaj również: Nowa główna siedziba firmy będącej właścicielem marki mody

_{Te same profile zastosowanorównież w trzech
nowych budynkach, w których mieszczą się dwa
hotele oraz apartamenty typu loft}

Najpierw wewnątrz budynku z konstrukcji betonowej, którą należało częściowo odbudować, usunięto pochodzące z lat 70-tych instalacje. Konstrukcja szkieletowa, w której racjonalnie wykorzystano prawa statyki, pozwala na dużą swobodę projektowania, jeśli chodzi o podział powierzchni – dowiodła swojej wysokiej wszechstronności pod względem możliwości nadawania budynkowi nowych przeznaczeń. Konstrukcja ta umożliwiła także wykorzystanie starej struktury budynku bez konieczności wprowadzania jakichkolwiek zmian w jego docelowej strukturze. Instalacje zaprojektowano w sposób zapewniający ich elastyczność, mając na względzie możliwości użytkowania tego budynku w przyszłości. Przeważającą część betonowej konstrukcji szkieletowej pozostawiono bez zmian – jest ona widoczna dla mieszkańców.

Czytaj również: Kompleks mieszkaniowy Marina w Dubaju

W procesie rewitalizacji przemysłowego charakteru tego obiektu decydującą rolę odegrało odsłonięcie pułapu o obecnie rzadko spotykanej wysokości ponad 4 m. Jego rzeczywista wysokość została ukryta po zamontowaniu przez firmę Philips podwieszanego sufitu, gdy budynek ten przekształcano na biura. Specjalną uwagę poświęcono oknom. Oryginalne rozmieszczenie powierzchni okien uległo zmianie, gdy Philips przeprowadzał renowację budynku. W celu spełnienia  surowych wymagań urzędu ochrony zabytków należało przywrócić okna do oryginalnego stanu, w którym posiadały one stalowe ramy. Należało także zapewnić zgodność z normami technicznymi, w tym z wymaganiami odnośnie izolacji termicznej i akustycznej.

Czytaj również: Nowy budynek Muzeum Narodowego w regionie przemyskim

Oryginalne stalowe ramy okienne z pojedynczymi szybami nie spełniały tych wymagań. W celu uzyskania repliki lśniących oryginalnych profili okiennych wybrano profile z aluminium. Wymagania urzędu ochrony zabytków dla Eindhoven odnośnie profili okiennych były tak restrykcyjne, że Reynaers, wspólnie z firmą Rutolux i architektami, opracowali specjalny, zgodny ze specyfikacjami profil, bazując na istniejącym systemie CS 38-SL. Ma on szerokość 48 mm i jest bardzo podobny do oryginalnego. Pomimo że łączna powierzchnia okien wynosi 6500 m2, rozwiązanie to nadal było efektywną kosztowo opcją.

Czytaj również: Ekonomiczny dom dwulokalowy

_{Specjalnie opracowane profile są
bardzo podobne do oryginalnych}

DE TALE

Ten sam profil zastosowano również w trzech nowych budynkach, w których mieszczą się dwa hotele oraz apartamenty typu loft. Naśladują one swym wyglądem tektonikę i strukturę elewacji istniejącego obiektu. Starannie wybrano ich położenie, by nie pomniejszały one jego indywidualnego charakteru. Umożliwiło to także użycie ciemnej cegły, która w efekcie sprawia, że nowe budynki wyraźnie odróżniają się od historycznego obiektu. Pod względem detali architektonicznych wyróżnia się elewacja południowa, gdzie okna wyposażono w nieregularnie rozmieszczone balkony ze szkła i stali, nie zmieniając oryginalnej stylistyki ani oryginalnego wyglądu struktury elewacji.

Czytaj również: Budynki użyteczności publicznej w nowej odsłonie

Kompleks Lichttoren jest dowodem na to, że zmieniające się wymagania użytkowników można również spełniać z zapewnieniem zgodności z surowymi wymaganiami ochrony obiektów zabytkowych i z zastosowaniem innowacyjnych technologii. Ponadto praca nad modernizacją starych konstrukcji budowlanych jest bez wątpienia niezwykle inspirująca, ponieważ stymuluje kreowanie interesujących i niestandardowych rozwiązań.