Stalowa wojna celna

Nie będziemy prowadzić protekcjonistycznej polityki gospodarczej - zapewniali na kwietniowym szczycie G-20 w Londynie liderzy największych potęg gospodarczych świata. Ale już kilka dni później okazało się, że to były czcze deklaracje.

Jako pierwsza cła na chińską stal wprowadziła Unia Europejska. Nie są duże: od 15 do 24 proc. Unijne instytucje zdecydowały się na wprowadzenie ceł po skargach europejskich firm. Podejrzewały one, że Chiny wysyłają do Europy stal po cenach niższych niż faktyczne koszty produkcji. W efekcie w 2008 r. cała Unia sprowadziła z Chin stal aż za 1,5 mld dol., czyli niemal dwa razy więcej niż w 2007 r.
Chiny zaprotestowały i zapowiedziały zaskarżenie decyzji UE do WTO. - Komisja Europejska nie udowodniła chińskim hutom dumpingu - ogłosiło chińskie ministerstwo handlu.

Dwa tygodnie po Unii cła na chińskie stalowe rury wprowadziły USA. I w tym przypadku były to cła naprawdę zaporowe: od 78 do 101 proc. Chińczykom nie pomogło wysłanie do Waszyngtonu specjalnej misji rządowej. Amerykański rząd uległ presji związków zawodowego hutników oraz największych amerykańskich koncernów, m.in. US Steel.

Chiny odpowiedziały pięknym za nadobne. Tego samego dnia, w którym USA wprowadziły cła na stal, chiński parlament uchwalił nowe prawo pocztowe, które daje monopol na dostarczanie większości przesyłek państwowej poczcie chińskiej. Tylko ona będzie mogła wysyłać listy i dokumenty. Oznacza to wyrugowanie z rynku światowych potentatów, m.in. amerykańskiej firmy FedEx i niemieckiej DHL. - Protekcjonizm ograniczy rozwój chińskiej logistyki - protestuje Euro Chambers, jedna z unijnych organizacji reprezentujących interesy przedsiębiorców.


czytaj więcej...