Opłata legalizacyjna

Decyzja legalizacyjna nakłada także obowiązek na inwestora uzyskania pozwolenia na użytkowanie.

Opłata legalizacyjna – określa się ją na podstawie wzoru:

L = K x W x (N x S)

Współczynniki K (kategoria) i W (wielkość) są określone w załączniku do ustawy Prawo budowlane, a zależą od kategorii, do jakiej zaliczono obiekt budowlany (kategorie to grupy obiektów o zbliżonej funkcji). Stawka opłaty S (jaka byłaby stosowana za stwierdzone w trakcie kontroli obiektu istotne odstępstwa od zatwierdzonego projektu lub pozwolenia) została ustalona w rozporządzeniu ministra Infrastruktury z 28 czerwca 2003 r. i wynosi 500 zł. Stawkę tę należy powiększyć N razy (przemnożyć przez 50, 10 lub 5). Mnożnik - 50, 10 czy 5 - należy zastosować do obliczenia opłaty, zależy od rodzaju budowy (Prawo budowlane - art. 49 ust. 2 oraz art. 49b ust. 5).

Przykład:

Za samowolną rozbudowę, budowę, odbudowę, nadbudowę oraz przebudowę domu jednorodzinnego: 2 ×1 × (50×500 zł) = 50 000 zł.

Opłata legalizacyjna nie będzie pobierana...

Od lipca 2007 roku właściciele nielegalnie wybudowanych budynków w latach 1995-1998 mogą zalegalizować budynki bez ponoszenia opłat. Darmowal legalizacja dotyczy budynków wzniesionych zatem tylko pomiędzy 1 stycznia 1995 roku a 11 lipca 1998 roku. Jednal należy uważać, bowiem na osoby skladające wniosek o bezpłatną legalizację nadzór budowlany może nałożyc opłatę za użytkowanie obiektu bez wymaganego przepisami prawa budowlanego zawiadomienia o zakończeniu budowy lub uzyskania pozwolenia na użytkowanie. Jest ona jednak pięciokrotnie mniejsza od opłaty legalizacyjnej, bowiem zamiast 50-krotności opłaty należy zastosować jej dziesięciokrotność. Oznaczat to, że za użytkowanie budynku jednorodzinnego naliczona zostanie kara w wysokości 10 tyś zł, a za budynki gospodarcze czy garaże 5 tyś zł.