Mity na temat ociepleń budynków - komentarze do obiegowych opinii dotyczących ocieplania

MIT I - Styropian – w przeciwieństwie do wełny – nie gwarantuje bezpieczeństwa pożarowego.

Z pozoru sprawa wydaje się prosta. Wełna mineralna, to nic innego jak włókna szklane lub bazaltowe, a zatem można rzec - materiał niepalny. Jego temperatura topnienia wynosi około 1200 - 1500 stopni Celsjusza, czyli niemal tyle, ile potrzeba aby stopić żelazo (1535 °C). Dla porównania płyta styropianowa, topi się i pali w temperaturze już ok. 250 - 350 °C. Czy to bezpieczne?
Z punktu widzenia ociepleń ścian zewnętrznych budynków – tak. Styropian stosowany w budownictwie do tego właśnie celu jest materiałem samogasnącym
i wraz pozostałymi komponentami układu ociepleniowego traktowany jest jako
tzw. układ  nierozprzestrzeniający ognia ( NRO ). Oznacza to, iż pali się pod wpływem ognia, lecz po odjęciu płomienia gaśnie i nie zapala się ponownie - a więc nie rozprzestrzenia ognia. Innymi słowy - jeśli usuniemy źródło ognia, styropian przestanie się palić. Nie zapala się również pod wpływem iskry czy niedopałka papierosa, a jedynie kurczy.
Krajowe przepisy budowlane zezwalają na użycie termoizolacyjnych płyt styropianowych do ocieplania ścian zewnętrznych budynków o wysokości do 25 metrów nad poziomem gruntu. W obiektach wielokondygnacyjnych wyższych niż 25 metrów oraz w domach drewnianych – ze względu na zwiększone zagrożenie pożarowe, zalecane jest natomiast stosowanie wełny mineralnej. Stosowanie płyt styropianowych do ocieplania ścian zewnętrznych budynków murowanych, nie przekraczających określonej stosownymi przepisami wysokości, jest bezpieczne pożarowo.

MIT 2 - Stosując tę samą masę tynkarską można uzyskać strukturę „baranka” lub „kornika”

Panuje przekonanie, iż faktura tynku – np. popularny „baranek” lub „kornik” - zależy wyłącznie od użytego przy pracy narzędzia. Nie jest to w pełni zgodne z prawdą. Tynk o fakturze drapanej („baranek”) uzyskuje się w przypadku stosowania masy tynkarskiej z dużą ilością kruszywa o jednakowej grubości i kształcie ( kruszywo łamane ). Z kolei struktura rowkowa („kornik”) to co prawda niewielki udział jednolitych ziaren ( kruszywo o okrągłym kształcie ), ale o większej średnicy, które
w trakcie zacierania toczy się i „rzeźbi” w materiale tynkarskim specyficzne rowki, nadające elewacji wygląd „kornika”.  Osiągnięcie wybranej przez nas faktury tynku przy użyciu nieodpowiednio dobranego materiału, jest praktycznie niemożliwe.
Efekt końcowy pozostawiać może wiele do życzenia – niezależnie od rodzaju użytych narzędzi.

MIT 3 - Ściana jednowarstwowa jest zawsze lepsza od wielowarstwowej

Jednowarstwowe ściany wzniesione z cegieł bądź betonu komórkowego to z pewnością oszczędność dla inwestora. Zastosowanie zaprawy ciepłochronnej, poprawia właściwości termoizolacyjne zbudowanej w ten sposób przegrody. Jej paroprzepuszczalność nie jest ograniczona przez warstwę docieplenia – dzięki czemu nagromadzona w murach wilgoć może swobodnie odparować. Czy oznacza to, iż ściany jednowarstwowe są zawsze lepsze od wielowarstwowych ( ocieplonych zewnętrznie ) ?
Otóż nie. Wielowarstwowość ma bowiem kilka poważnych zalet.
Po pierwsze, przykrywający warstwę ocieplenia ( styropian lub wełnę mineralną ) tynk strukturalny, stanowi skuteczną ochronę muru przed negatywnym wpływem warunków atmosferycznych (mróz, wilgoć, etc.).
Po drugie, komfort termiczny w prawidłowo ocieplonym budynku jest wyższy ze względu na wysoki opór cieplny materiału izolacyjnego, kilkakrotnie przewyższający opór cieplny jednowarstwowej ściany konstrukcyjnej - co jednoznacznie przekłada się również - w późniejszym okresie - na niższe koszty ogrzewania budynku.
Po trzecie, wybór technologii warstwowej umożliwia zastosowanie dowolnego materiału w budowie warstwy nośnej ścian ( ma ona spełniać wyłącznie wymagania wytrzymałościowe ), a także swobodne kształtowanie faktury i kolorystyki elewacji.
Wreszcie - paroprzepuszczalność niektórych dostępnych na rynku systemów ociepleń, jest równa paroprzepuszczalności jednowarstwowego muru z cegły ceramicznej, a nawet niższa ( np. wełna mineralna, dyfuzyjne perforowane płyty styropianowe ). Takie systemy są droższe, pozwalają jednak skutecznie ocieplić dom bez podnoszenia ryzyka zawilgocenia ścian.