Ocieplenie domu - instrukcja krok po kroku wykonania systemu ociepleń BSO

Niniejsza instrukcja wykonania systemów ociepleń FAST SM/SA i FAST W powstała w oparciu o następujące materiały:

INSTRUKCJA ITB Nr334/2002 - Bezspoinowy system ocieplania ścian zewnętrznych budynków INSTRUKCJA ITB Nr418/2007-Bezspoinowy system ocieplania ścian zewnętrznych budynków

APROBATA  TECHNICZNA   ITB  AT-15-3513/2005-Zestaw wyrobów  do wykonywania  ociepleń  ścian zewnętrznych budynków systemami FASTSM i FASTSA

APROBATA TECHNICZNA ITB AT-15-6141/2005-Zestaw wyrobów  do wykonywania  ociepleń ścian  zewnętrznych  budynków systemami FASTWiFASTW-G
obowiązujące Polskie Normy oraz przepisy


Oczyszczanie podłoża
Przed przystąpieniem do prac dociepleniowych należy dokładnie sprawdzić i przygotować podłoże. Ściany przeznaczone pod klejenie materiału termoizolacyjnego powinny być stabilne, suche, wolne od kurzu, pyłu, starych łuszczących się farb i innych zanieczyszczeń zmniejszających przyczepność zaprawy klejowej. Idealnym sposobem jest zmycie całej ściany wodą pod ciśnieniem (Rys. 1) lub oczyszczenie mechaniczne (np. za pomocą drucianych szczotek lub szlifierek). W przypadku występowania dużych skupisk mchów i glonów zaleca się stosowanie środków biobójczych.

Ocenastanu i wyrównanie podłoża
Przy ocenie podłoża bardzo ważną rzeczą jest kontrola jego stanu. Poprzez opukiwanie za pomocą młotka można zlokalizować głuchy dźwięk,świadczący o odspojonym tynku (Rys. 2). W tym momencie należy go usunąć, zastępując nowym. Zaleca się również odkuć tynk po zewnętrznej stronie ościeży okiennych i drzwiowych, umożliwiając w ten sposób wykonanie w tym miejscu ocieplenia o grubości od 2 do 3 cm. W przypadku występowania powłok malarskich należy sprawdzić ich nośność poprzez zarysowanie ostrym narzędziem lub przyklejenie i zerwanie taśmy klejącej. Jeżeli nastąpi oderwanie się płatów starej farby podłoże należy uznać za słabo przyczepne i dokładnie oczyścić. W przypadku występowania nierówności, wgłębień większych niż 10 mm należy je wyrównać za pomocą zaprawy wyrównującej. Nierówności większe niż 20 mm niwelujemy przez zastosowanie płyt materiału termoizolacyjnego oodpowiedniej grubości. Niedopuszczalne jest stosowanie "podklejek".

Gruntowanie podłoża
Pylące, osypujące się podłoża przed przystąpieniem do przyklejania materiału termoizolacyjnego należy zagruntować za pomocą FAST GRUNT G. Mury wykonane z materiałów silnie nasiąkliwych bezwględnie gruntować środkiem FAST GRUNT U (Rys. 3). Wymagane jest również gruntowanie podłoża czyszczonego mechanicznie.

Sprawdzanie  wytrzymałości podłoża
W przypadku niepewnych podłoży należy wykonać próbę przyczepności. W tym celu, na odpowiednio przygotowane podłoże przyklejamy 8-10 próbek styropianu o wymiarach 10 x 10 cm w różnych miejscach. Do klejenia próbek stosuje się zaprawę FAST NORMAL S nakładając ją warstwą o grubości 10 mm. Próbki styropianu z nałożoną zaprawą należy docisnąć do wyznaczonych miejsc na powierzchni ściany. Po minimum 3 dniach należy wykonać próbę ręcznego odrywania przyklejonego styropianu. Jeżeli rozerwanie nastąpi w styropianie świadczy to o wysta¬rczającej wytrzymałości podłoża i przyczepności kleju. Jeżeli próbki styropianu oderwą się od powierzchni ściany wraz z warstwą masy klejowej to oznacza, iż podłoże nie zostało prawidłowo przygotowane lub, że wierzchnia warstwa nie ma wystarczającej wytrzymałości. W tym przypadku należy dodatkowo zaprojektować łączniki mechaniczne oraz ponownie przygotować podłoże. Dokładną ich ilość i rodzaj powinien podać projektant ocieplenia.

Montaż listwy cokołowej
Przed rozpoczęciem przyklejania płyt termo¬izolacyjnych należy zamocować listwy cokołowe (Rys. 5). W tym celu musimy wyznaczyć wysokość cokołu za pomocą barwionego sznura. Po wypoziomowaniu listwy mocujemy ją za pomocą kołków rozporowych - średnio stosuje się 3 szt. na metr bieżący. W przypadku nierówności ściany należy zastosować podkładki dystansowe. Zaleca się łączyć ze sobą profile za pomocą specjalnych klipsów montażowych. Profile cokołowe poza wyznaczeniem poziomu oraz ułatwieniem montażu mate¬riałów termoizolacyjnych odpowiedzialne są za ochronę ocieplenia przed otwartym ogniem, zawilgoceniem oraz zniszczeniem przez owady, ptaki lub gryzonie.

Przy montażu listew cokołowych na wewnętrznym lub zewnętrznym narożniku budynku powinniśmy zwrócić szczególną uwagę na prawidłowe ich spasowanie (Rys. 6). Dla zachowania ciągłości listwy zaleca się wykonanie specjalnych nacięć, które umożliwią dopasowanie bez jej przerywania. Dzięki temu ocieplany budynek nie straci poziomu dolnego obrysu. Możliwe jest również stosowanie specjalnych łączników.

 

 

Przygotowanie zaprawy klejącej
Przed przystąpieniem do klejenia materiału termoizolacyjnego należy właściwie przygotować zaprawę klejącą. Do przyklejania płyt styropianowych należy stosować zaprawę FAST NORMAL S (Rys. 7) (względnie FAST SPECJAŁ lub FAST SPECJAŁ M), zaś w przypadku klejenia płyt z wełny mineralnej FAST NORMAL W (względnie FAST SPECJAŁ W). Zawartość worka należy dokładnie wymieszać z ok. 5,51 czystej, chłodnej wody za pomocą wiertarki wolnoobrotowej z odpowiednim mieszadłem. Po uzyskaniu jednolitej masy, wolnej od grudek przed użyciem należy odczekać około 10 minut i ponownie przemieszać. Tak przygotowana zaprawa nadaje się do użycia przez okres od 2,5 do 3 godzin. W trakcie robót konieczne jest okresowe jej przemieszani co około 30 minut. Do przygotowanej zaprawy nie wolno dodawać wody w celu "poprawienia" jej konsystencji.

 

PUNKT9

Kontrola płaszczyzny przyklejonych płyt
Należy pamiętać, aby w trakcie przyklejania płyt kontrolować na bieżąco pion, poziom oraz równość całej powierzchni przy pomocy łaty tynkarskiej lub długiej poziomnicy (Rys. 12).

 

Uzupełnianie szczelin pomiędzy płytami materiału termoizolacyjnego
Szczeliny pomiędzy płytami większe niż 2 mm należy wypełnić pociętymi paskami materiału termoizolacyjnego (Rys. 13). W przypadku szczelin mniejszych niż 4 mm w systemach z zastosowaniem płyt styropianowych, dopuszczalne jest również wypełnienie ich za pomocąniskorozprężnej pianki PU. Niedopuszczalne jest wypełnianie szczelin zaprawą używaną do przyklejania płyt z uwagi na powstanie mostków termicz¬nych oraz niebezpieczeństwo pojawienia się pęknięć wzdłuż styków płyt.

 

 

Wyrównanie powierzchni zamocowanych płyt
Płyty materiału termoizolacyjnego po przyklejeniu muszą stanowić równą powierzchnię. Występujące nierówności (uskoki) należy zeszlifować specjalną tarką lub papierem ściernym nałożonym na pacę tynkarską (Rys. 14). Szlifowanie powierzchni płyt można wykonać nie wcześniej niż po upływie 3 pełnych dni od ich przyklejenia.

 

Mocowanie   płyt  termo-1A izolacyjnych  przy pomocy łączników mechanicznych
W przypadku konieczności stosowania dodatkowego zabezpieczenia płyt styropianowych przed oderwaniem tj. kiedy wytrzymałość podłoża na rozrywanie jest mniejsza niż 0,08 MPa lub wysokość budynku przekracza 20 m należy stosować łączniki mechaniczne z trzpieniem z tworzywa sztucznego lub z trzpieniem metalowym (Rys. 15). W przypadku płyt z wełny mineralnej o nieuporządkowanym układzie włókien niezależnie od wysokości budynku i nośności podłoża należy zawsze dodatkowo stosować łączniki mechaniczne z trzpieniem metalowym (Rys. 15). Dopuszczalne jest mocowanie wełny wyłącznie za pomocą zaprawy klejowej w przypadku płyt o uporządkowanym układzie włókien tzw. lameli gdy wysokość budynku nie przekracza 20m a wytrzymałość na rozrywanie podłoża jest>0.08 MPa

 

Nawiercanie otworów i montaż łączników można rozpocząć nie wcześniej niż po upływie 3 dni od przyklejenia płyt czyli dokładnym związaniu zaprawy klejącej.
Przyjmuje się, iż głębokość osadzenia trzpienia w konstrukcji ściany powinna wynosić: min. 5-6 cm - podłoże zwarte, (beton, cegła pełna, cegła silikatowa lub kamień) min.  8-9  cm  -  podłoże  porowate (gazobeton, cegła dziurawka i kratówka oraz pustak szczelinowy). Do wiercenia otworów w materiałach cienkościennych i drążonych nie należy stosować wiertarki z włączonym udarem. Każdorazowo dokładną ilość, rodzaj i sposób rozmieszczenia łączników powinien ustalić projektant ocieplenia. Przyjmuje się, iż w przy¬padku płyt styropianowych jest to od 4 do 6 szt./m2 zaś przy wełnie mineralnej od 6 do 8 szt./nf. Przy ustalaniu długości łączników należy wziąć pod uwagę głębokość zakotwienia, grubość starego tynku, warstwę kleju oraz grubość materiału termoizolacyjnego. Należy pamiętać, że bez względu na nośność podłoża w przypadku budynków o wysokości powyżej 20m należy obowiązkowo stosować łączniki mechaniczne. W strefach brzegowych budynku, gdzie występują największe siły wywołane wiatrem tj. od 1 do 2 m od krawędzi, projekt ocieplenia powinien przewidywać zwiększoną ilość łączników.

 

 

Montaż łączników mechanicznych
Po nawierceniu otworów, łączniki mechaniczne należy starannie zamocować, kotwiąc je za pomocą trzpieni wbijanych lub wkręca¬nych (Rys. 17). Główki łączników nie mogą wystawać poza płaszczyznę płyt - powinny być dokładnie zlicowane. Idealnym rozwiązaniem, minimalizującym powstawanie mostków cieplnych jest wyfrezowanie otworów na głębokość 2 cm, w których umieszcza się łącznik. Następnie przestrzeń ponad nim należy zakryć krążkiem wcześniej wybranego materiału termoizolacyjnego. Niewłaściwe jest wbijanie główek łączników przy pomocy młotka. Nadmierne zagłębienie główek łączników w materiale termoizolacyjnym może powodować pękanie (zerwanie) płyt, co w efekcie osłabia nośność układu dociepleniowego. Zaszpachlowanie zagłębień w miejscach główek zaprawą klejącą jest przyczyną powstawania mostków termicznych i w efekcie może również prowadzić do odspajania się w tym miejscu tynku.

W przypadku wełny mineralnej o uporządkowanym układzie włókien tzw. lameli stosuje się łączniki z trzpieniem metalowym, o większej średnicy talerzyka (140mm) (Rys. 18).

 

Przygotowanie zaprawy  klejowo-szpachlowej
Do wykonywania warstwy zbrojonej siatką z wtókna szklanego w systemie na styropianie należy stosować zaprawę klejową FAST SPECJAŁ (Rys. 19) lub FAST SPECJAŁ M zaś w przypadku systemu opartego na wełnie mineralnej FAST SPECJAL W. Zawartość całego opakowania należy dokładnie wymieszać z odpowiednią ilością czystej wody za pomocą wiertarki wolnoobrotowej wyposażonej w mieszadło. Następnie masę należy odstawić na około 10 minut i ponownie przemieszać. Zaleca się okresowe przemieszanie zaprawy co 30 minut. Tak przygotowana, w zależności od temperatury nadaje się do użytku przez około 2,5 do 3 godzin. Do przygotowanej zaprawy nie wolno dolewać wody w celu "poprawienia" jej konsystencji.

 

PUNKT 17!!!

 

 

 

Nakładanie warstwy zaprawy klejowo - szpachlowej na płyty termoizolacyjne
Zaprawę klejowo - szpachlową nanosi się na płyty ciągłą warstwą o grubości około 3mm. Do nanoszenia zaprawy używa się pacy zębatej o wielkości zębów 10-12 mm. W przypadku docieplania wełną mineralną należy pamiętać, aby całą powierzchnię płyt oczyścić z luźnych cząstek i pyłu, następnie dla zwiększenia przyczepności do warstwy zbrojonej wymagane jest wstępne jej przeszpachlowanie cienką warstwą kleju tzw. wtarcie zaprawy klejowej w powierzchnię płyt. Zaprawę klejową nanosi się pionowymi pasami o szerokości siatki z włókna szklanego (Rys. 21).

 

Zatapianie siatki z włókna szklanego
Po nałożeniu zaprawy klejącej siatkę należy dokładnie zatopić zaczynając od góry wciskając ją na całej szerokości. Siatka powinna być równomiernie napięta na całej powierzchni, bez sfalowań, garbów i wybrzuszeń (Rys. 22). Dla zapewnienia prawidłowego funkcjo¬nowania warstwy zbrojonej tkanina powinna być zatopiona w środku grubości zaprawy. Niedopuszczalne jest mocowanie siatki zbrojącej bezpośrednio na płytach lub przebijanie jej w licu warstwy. Zbyt głębokie lub zbyt płytkie zatopienie siatki powoduje jej mimośrodowe działanie, które w efekcie może doprowadzić do pękania i powstawania garbów w warstwie zbrojonej. Grubość warstwy zaprawy przy zastosowaniu pojedynczej siatki powinna wynosić od 3 do 5 mm. Nie jest dopuszczalne doszpachlowy-wanie cienkiej warstwy kleju o gr. 1mm do wyschniętej warstwy zbrojonej ze względu na jej słabą przyczepność (zbyt szybkie odparowanie wody z doszpachlowanej warstwy może skutkować jej odspojeniem od podłoża).

 

Podczas wtapiania siatki w warstwę zaprawy należy zwracać uwagę by zakłady pionowe i poziome wyniosły minimum 10 cm. Należy bezwzględnie przestrzegać zasady wywinięcia siatki na ościeża i podokienniki oraz na naroża pionowe ścian - w przypadku stoso¬wania narożników ochronnych bez siatki - wywijając siatkę na sąsiednią ścianę na około 15 cm. W przypadku, gdy ściany budynku są narażone na uderzenia i uszkodzenia mechaniczne z uwagi na ich lokalizację przy np. chodnikach, przejściach, przejazdach, placach zabaw itp. - należy zastosować podwójną siatkę z włókna szklanego na całej wysokości ścian parteru. Po stwardnieniu zaprawy klejącej, w którą została zatopiona pierwsza warstwa siatki z włókna szklanego -należy nanieść drugą warstwę zaprawy i wcisnąć (wtopić) w nią kolejną warstwę siatki szklanej. Grubość warstwy zbrojonej z podwójną warstwą siatki powinna wynosić 6-8 mm.

 

Warstwa zbrojona musi być starannie zaszpachlowana, gdyż niedokładne jej wykonanie i wyrównanie powierzchni ma wpływ na ostateczny wygląd elewacji. W przypadku występowania nierówności powierzchni oraz karbów konieczne jest zeszlifowanie ich papierem ściernym -w przeciwnym wypadku będą widoczne w strukturze cienkowarstwowego tynku. Szlifowanie powierzchni można wykonywać wówczas, gdy warstwa zaprawy nie jest jeszcze zbyt twarda.

Nakładanie wyprawy gruntującej
Po wyschnięciu warstwy zbrojonej, lecz nie wcześniej niż po 3 dniach od jej wykonania (okres ten może się wydłużyć w przypadku niekorzystnych warunków atmosferycznych) w celu zapewnienia optymalnej przyczepności tynku do podłoża można przystąpić do gruntowania za pomocą jednej z wypraw gruntujących FAST (Rys. 23). W przypadku tynków mineralnych, akrylowych i siloksa-nowych należy stosować FAST GRUNT M zaś w przypadku tynków silikatowych FAST GRUNT S. Prace należy prowadzić w tempe¬raturze nie niższej niż +5°C i nie wyższej niż +25°C przy bezdeszczowej pogodzie. Grunt należy nakładać za pomocą pędzla lub wałka pamiętając o jego równomiernym rozcieraniu na całej powierzchni. Nie zaleca się rozcieńczania wypraw gruntujących ze względu na pogorszenie ich właściwości sczepnych.

 

Przygotowanie zaprawy tynkarskiej polimerowo - mineralnej   oraz gotowych mas tynkarskich
Po wyschnięciu wyprawy gruntującej, lecz nie wcześniej niż po 24 godzinach od jej nałożenia można przystąpić do wykonywania wypraw tynkarskich. Tynki polimerowo-mineralne występujące w systemie FAST SM oferowane sąw sypkiej postaci w kolorze białym. W celu ich przygo¬towania całą zawartość opakowania należy dokładnie rozmieszać z około 5,0 litrami czystej wody aż do uzyskania jednolitej konsystencji (Rys. 24). Tak rozrobioną masę pozostawić na 10 minut i ponownie przemie¬szać (nie dolewając wody). Przygotowana w ten sposób zaprawa nadaje się do użycia nie dłużej niż przez 1 godzinę.

 

STRONA 13 PDF(informacje zamieszczone po prawej stronie od słowa W przypadku tynków kolorowych)

Nakładanie tynków cienkowarstwowych
W czasie prowadzenia prac tynkarskich należy przestrzegać odpowiednich warunków atmosferycznych zarówno w trakcie aplikacji, jak i podczas wysychania tynków: unikać deszczu, silnego wiatru oraz dużego nasłonecznienia. Optymalna temperatura powietrza powinna wynosić od 5°C do 25°C a wilgotność względna nie powinna przekraczać 75%. Ze względu na duże wahania temperatur pomiędzy dniem a nocą nie zaleca się prowadzenia prac tynkarskich w okresie od listopada do marca. W przypadku niebezpieczeństwa wystąpienia spadku temperatury poniżej 5°C w trakcie wysychania tynku (co najmniej 48 godzin od jego aplikacji) również nie należy wykonywać prac tynkarskich. Zasadą przy nakładaniu tynków barwionych w masie jest stosowanie wyprawy pod tynk w kolorze zbliżonym do koloru tynku.
Jeżeli powyższe warunki są spełnione można przystąpić do nakładania tynku na wcześniej zagruntowaną ścianę.

 

 

Za pomocą pacy stalowej nanosimy masę tynkarską w cienkiej warstwie na grubość ziarna. Następnie należy wygładzić powie¬rzchnię zbierając nadmiar materiału (Rys. 26). Po krótkim czasie, zależnym od warunków występujących podczas nakładania, możemy jąfakturować przy pomocy pacy plastikowej. W celu uniknięcia widocznych linii styku między wyschniętą a świeżo nakładaną masą tynkarską należy zapewnić wystarczającą liczbę pracowników i rusztowań, co pozwoli na płynne wykonanie wypraw. Jednąpłaszczyznę architektoniczną wykonywać należy w jednym cyklu roboczym, unikając przerw w czasie nakładania tynku i przestrzegając naczelnej zasady aplikacji „mokre na mokre". Ze względu na zwiększoną absorpcję pro¬mieniowania cieplnego i ultrafioletowego na elewacjach południowej i zachodniej nie zaleca się stosować ciemnych kolorów; udział takich kolorów na powierzchni odpowiednich elewacji nie powinien przekraczać 10%.

 

Zacieranie tynków
Fakturowanie  tynku  należy  rozpocząć wówczas, gdy po przyłożeniu pacy masa nie będzie się do niej kleić. Czas ten uzależniony jest od temperatury powietrza i podłoża, wilgotności względnej powietrza oraz grubości materiału. Do wykonania faktury stosujemy pace plastikowe i w zależności od struktury tynku
nadajemy mu odpowiedni wzór. Należy pamiętać, aby packę dociskać z tą samą siłą trzymając ją pod stałym kątem.

Fakturowanie tynków typu "kornik"
Tynki o strukturze kornika można fakturować w dowolny sposób zależny od ruchów packi. Można uzyskiwaćwten sposób pionowe(Rys. 27), poziome (Rys. 28), ukośne lub koliste (Rys. 29) rysy o szerokości zależnej od rozmiarów kruszywa.

 

Fakturowanie tynków  typu "baranek"
Tynki o strukturze baranka fakturujemy ruchami kolistymi, unikając nadmiernego ich roztarcia (Rys. 30).

 

Malowanie tynków
Do malowania tynków polimerowo-mineralnych FAST można przystąpić po dokładnym ich wyschnięciu i wysezonowaniu. W zależności od rodzaju farby okres sezonowania tynku po aplikacji wynosi:
-    farbysŁtowe-minimumSdni
-    farby silikonowe- minimum 7 dni
-    farby akrylowe i siloksanowe- minimum 28 dni

 

Farbę można nakładać pędzlem, wałkiem (Rys. 31) lub mechanicznie za pomocą natrysku zawsze w dwóch warstwach. Dopuszczalne jest rozcieńczenie pierwszej warstwy farby, zwłaszcza jeżeli prace prowadzone są w temperaturach zbliżonych do maksymalnie dopuszczalnych (+25°C). Do rozcieńczania farb silikatowych należy stosować FAST GRUNT S (rozcieńczalnik) w ilości maksymalnie do 5%, zaś pozostałe farby można rozcieńczać czystą wodą w ilości do 10%.
W przypadku drugiej warstwy należy zawsze stosować farbę w postaci nierozcieńczonej. W trakcie prac malarskich należy przestrzegać odpowiednich warunków atmosferycznych, tj. unikać dużego nasłonecznienia, silnych wiatrów i opadów deszczu. Optymalna temperatura powietrza powinna wynosić od 5°C do 25°C, a wilgotność względna nie powinna przekraczać 75%.

 

Łączenie farb o różnych kolorach
W przypadku łączenia farb o dwóch różnych kolorach na jednej powierzchni architekto¬nicznej należy zawsze stosować odcięcie za pomocą taśm papierowych (Rys. 32).

Wszystkie niezbędne informacje dotyczące aplikacji poszczególnych rodzajów farb na tynki można znaleźć w odpowiednich Kartach Technicznych lub katalogu firmy FAST.